@ Βουτιά στο παρελθόν ενός παλιού επαγγέλματος, που πια έχει εκλείψει στις μέρες μας -του υποδηματοποιού ή τσαγκάρη- έκαναν σήμερα Τρίτη 25/2/2025 μαθητές μας .Συνοδευόμενοι από εκπαιδευτικούς επισκέφθηκαν το παλιό τσαγκαράδικο του 85χρονού σήμερα Δ. Μαντζουράνη.
@ Καλοσυνάτος και θαλερός μας δέχτηκε στο μικρό εργαστήρι του, που διατηρεί από τότε, που αναγκάστηκε να γίνει τσαγκάρης , αν και ο τότε Διευθυντής επέμενε στη μητέρα του να τον στείλει στο Γυμνάσιο «γιατί είναι κρίμα να χαθεί ένα τέτοιο μυαλό». Όμως οι ανάγκες της οικογένειας ήταν πιεστικές και τα γράμματα μεγάλη πολυτέλεια.
@ Έτσι ο Δ. Μαντζουράνης -ορφανός από πατέρα - μπήκε αναγκαστικά μαθητευόμενος στην τέχνη του τσαγκάρη μόλις τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο. Έμαθε να φτιάχνει παπούτσια όλων των ειδών, που τότε ήταν χειροποίητα (δεν υπήρχαν τα έτοιμα).
@ Από τις πολύτιμες αναμνήσεις του που μας εξιστόρησε σταχυολογούμε τις πιο σημαντικές .
@ Μπήκα μαθητευόμενος το 1952 και έκατσα μέχρι το 1961 που με πήραν φαντάρο. Τότε ένα ζευγάρι ανδρικά παπούτσια τότε κόστιζε 250 δραχμές. Το μεροκάματο είχε 40 δραχμές. Έπρεπε δηλαδή κάποιος να δουλεύει όλη την εβδομάδα για να αγοράσει …. ένα ζευγάρι παπούτσια.
……………………………………………
@ Τα ίδια και για τις γυναίκες. Αυτές φόραγαν παντόφλες που κόστιζαν 70 δραχμές , αλλά το μεροκάματό τους ήταν 12 δραχμές. Τα παπούτσια – με άλλα λόγια - ήταν πολύ ακριβή υπόθεση. Εμείς τα παιδιά φοράγαμε ….τσόκαρα στο σχολείο. Και μάλιστα από τα πιο φτηνά. Με λάστιχο αυτοκινήτου πάνω από το πέλμα.
………………………………………………………………..
@ Εγώ πρωτοφόρεσα παπούτσια στην Στ΄ τάξη, όταν ο Δάσκαλος με όρισε σημαιοφόρο. Πήγα στην πρόβα με τα τσόκαρα κι όταν με είδε ο Διευθυντής απόρησε. Με έστειλε στο σπίτι του και μου ‘δωσε η γυναίκα του ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια του γιού του, που ήταν 9-10 χρόνια μεγαλύτερός από μένα. Όταν τα φόρεσα, χρειάστηκε να τα γεμίσω με ….παλιές εφημερίδες γιατί τα πόδια μου …..κολυμπούσανε μέσα τους. Εγώ όμως αισθανόμουν βασιλιάς .
……………………………………………
@ Όταν ερχόταν ο πελάτης για να παραγγείλει ένα ζευγάρι παπούτσια, τον έβαζε ο τσαγκάρης να πατήσει πάνω σ’ ένα χοντρό πετσί και με ένα μολύβι, που το σάλιωνε προηγουμένως ζωγράφιζε την πατούσα του.
………………………………………………………………….
@ Στα ανδρικά τα παπούτσια βάζαμε κάτω από το τακούνι πέταλο για να μη φθείρεται και κάτω από τη σόλα χοντρά καρφιά. Όταν περπάταγε κάποιος αντιλαλούσε όλη η γειτονιά. Όταν αυτά τρίβονταν στο λιθόστρωτο, πέταγαν σπίθες!
……………………………………………
@Οι γυναίκες δεν έβγαιναν από το σπίτι. Αν χρειαζόντουσαν παπούτσια μας ειδοποιούσε ο πατέρα τους, ο σύζυγος, ή ο αδελφός και πηγαίναμε και τους παίρναμε μέτρα.
……………………………………………
@ Στα παιδιά πάντα τα παπούτσια τα κάναμε 1-2 νούμερα μεγαλύτερα, ώστε να τα φορούν και όταν μεγάλωνε το πόδι τους. Μέχρι τότε βάζανε μέσα … εφημερίδες. Τα Χριστούγεννα αν μια οικογένεια είχε τέσσερα παιδιά, τα έβαζε ο μεγαλύτερος, πήγαινε στην εκκλησία να μεταλάβει και ύστερα επέστρεφε σπίτι για να τα βάλει ο επόμενος να πάει. Αυτό συνεχιζόταν και με τους τέσσερις. Μιλάμε για μεγάλη φτώχεια.